Matagal Na Ang Nakaraan, Ngayon lang: Simon Pegg Sa Star Wars

Noong Mayo 25, 1977, mga sampung buwan bago ko ito makita mismo, Star Wars: Episode IV — Isang Bagong Pag-asa , tapos simple lang Star Wars , ay inilabas sa 42 na mga sinehan sa buong US. Eksaktong 37 taon mamaya, ang araw bago ako nakatakda sa set ng Star Wars: Episode VII — The Force Awakens , tapos simple lang Episode VII , tinatakot ko ang bejesus sa labas ng J.J. Abrams sa pamamagitan ng kapansin-pansing pagsisigaw sa katotohanan na ang kanyang suite, sa Abu Dhabi hotel complex na aming tinutuluyan, ay numero 37.

Ang aking unang pagpapakilala sa epoch-defining space opera na ito ay sa pamamagitan ng merchandise. Dalawang araw bago ang aking ikawalong kaarawan, binisita ko ang isang kaibigan at nagkaroon ako ng unang pagkikita kay Luke, Leia, Han et al, sa anyo ng isang sheet ng rub-on transfers ng Letraset, na nagtatampok ng dalawang diorama na naglalarawan sa interior ng Death Star at ng ibabaw ng Tatooine. Ang mga paglilipat ay nagpakita ng iba't ibang kakaibang hitsura ng mga karakter, kabilang ang isang batang lalaki na naka-pajama, isang lalaking naka-itim na mukha ng aso, isang bilang ng mga magkakamukhang lalaki na nakaputi at isang may balbas na lalaki na nakasuot ng balabal, na ang espada ay tila nagliliyab. Mayroong isang bagay na lubos na nakakaakit tungkol sa mga misteryosong figure na ito. Naintriga ako sa itsura nila, desperado akong malaman ang kwento nila. Makalipas ang ilang linggo, masasagot ang mga tanong ko at magbabago ng tuluyan ang buhay ko. Sa Star Wars Pagdiriwang sa ExCeL ng London noong 2007, bumili ako ng dalawang set ng parehong paglilipat, sa auction para sa isang napaka-makatwirang presyo, at natapos ang isa sa marami Star Wars mga bilog na naganap sa buong buhay ko.

Sumama ako sa aking ina at ama sa ABC Cinema sa Gloucester upang panoorin ang pelikulang pinag-uusapan ng lahat. Star Wars naging buong balita para sa pagsira ng mga rekord sa box-office. Ang TV ay nagpakita ng mga linya ng mga excited na tao sa labas ng Grauman's Chinese Theater sa Hollywood Boulevard, na binibigyang-diin ng nanginginig na tema ng John Craven's Newsround , at ang aking gana para sa misteryosong palabas na ito ay lalong napukaw. Si Nick Frost at ako ay dumalo sa premiere ng aming pelikula, Paul , isang pelikulang puno ng Star Wars mga sanggunian, sa Grauman's Chinese Theatre. Hindi ako sigurado kung ano ang mas kapana-panabik, ang aming premiere ng pelikula o ang lokasyon.

Kakaibang wala akong matandaang pinanood ko Star Wars kasinglinaw ng paglabas sa gabi pagkatapos, hawak-hawak ang poster na binili ko mula sa pasilyo sa sobrang tuwa. Ang poster, na naglalarawan kay Chewbacca, ang mga bisig na protektadong nakaunat sa paligid ni Princess Leia, na nakakapit sa kanyang balahibo, at sina Luke Skywalker at Han Solo na itinuturo ang kanilang mga blasters sa isang hindi nakikitang kalaban, ay iginulong sa isang tubo at iniabot sa akin upang dalhin sa kotse. Naglalakad sa The Oxebode sa sentro ng bayan ng Gloucester, itinaas ko ang tubo na para bang ito ay isang blaster at ginawa ang una sa hindi mabilang na mga ingay na 'pew-pew' na aking inenegosyo sa buong pagkabata ko at hanggang sa nasa hustong gulang na buhay.

At ngayon ay nakatayo ako sa set ng Millennium Falcon (ang entrance corridor na may mga smuggling compartment), hawak ang bowcaster ni Chewbacca, tahimik na 'pew-pewing' sa aking sarili, naghihintay na dumating sina Han at Chewie sa set at pumasok doon. Nakapunta ako sa ilang set ng pelikula sa paglipas ng mga taon, nasaksihan ang ilang cool na sandali, ngunit hindi pa ako nakakita ng napakaraming tao na nagtipon sa paligid ng mga monitor tulad noong araw na iyon.

Mayroong ilang mga istasyon ng monitor sa paligid ng set, na nagbo-broadcast ng video feed mula sa A, B at C na mga camera. Mayroong video village, kung saan nakaupo ang mga producer, manunulat, bisita at, higit sa lahat, ang script supervisor; ang sound department, VFX department at ilang iba pang sari-saring feed para sa iba't ibang pangangailangan ng departamento. Ang bawat isa ay siksikan sa mga tripulante na huminto upang tingnan ang napakahalagang okasyong ito. Ang ilan sa kanila ay mga supling ng orihinal Star Wars mga tripulante. Ang buong bagay ay may kapansin-pansing kahulugan ng kasaysayan ng pelikula na ginawa, isang pakiramdam na sana ay ganap na wala 39 taon na ang nakaraan, habang si George Lucas ay nagpupumilit na gawin ang orihinal na pelikula, hindi alam kung gaano ito kahalaga, hindi lamang sa mga tuntunin ng epekto nito. sa cinematic landscape ngunit sa konsepto ng film merchandising.

Binili ko ang una ko Star Wars figure mula sa departamento ng laruan ng Debenhams, Gloucester. Ito ay R2-D2, isang maselang libangan ng kaibig-ibig na astromech droid, ang ulo nito ay umiikot, na gumagawa ng maliliit na tunog ng ping. Ngayon ay kinukunan ko ang larawan ng aking limang taong gulang na anak na babae na nakaakbay sa tunay na bagay. Nang maglaon, lumuhod siya sa pamamagitan ng bagong droid sa block na BB-8, habang ina-activate ng makikinang na koponan na nagpapatakbo sa kanya ang kanyang remote at puppeteer siya mula sa isang sulok. Siya ay ganap na nalinlang, tinatapik ang kanyang nakakulob na ulo at nakikipag-usap sa kanya habang tumatango ito at umaalog-alog na parang tuta. Alam kong ang susunod na hinto ay ang M Stage at ang Millennium Falcon interior, hinihikayat ko siyang hayaang bumalik sa trabaho ang BB-8, kung saan sinabi niya, 'Isang yakap pa lang, tatay.' Sa sandaling ito alam ko itong bagong karagdagan sa Star Wars Ang uniberso ay magiging isang kababalaghan tulad ng Artoo ay 37 taon na ang nakalilipas, na nagbibigay-inspirasyon sa akin na gawin siya ang aking unang pagbili at ang pinakamahusay na 99p na nagastos ko.

Sa kalaunan, inilayo ko siya at tumungo sa Falcon. Gumagala kami sa pamilyar na koridor; umupo sa chess table. Umakyat siya sa mga bunks nina Han at Chewie. Sa kalaunan ay nakarating kami sa sabungan — si tatay ang nakakuha ng upuan ni Han, ang anak na babae ay nakakuha ng kay Chewie. Dalawang taon na mas matanda sa aking anak na babae ay naka-pin na ako ng isa pa Star Wars poster sa dingding ng aking kwarto. Sina Han, Ben, Luke at Chewie, nakaupo sa parehong sabungan, nakatingin sa labas na may nag-aalalang ekspresyon, malamang sa laki ng buwang iyon.

Noon, ang aking koleksyon ng Star Wars patuloy na lumago ang paninda. Ang Pasko ng 1978 ay madali para sa aking mga magulang. Ang aking ina ay may larawan sa akin na napapalibutan ng mga bagong bukas na regalo, kabilang ang isang Star Wars pillow case, libro at Princess Leia action figure (nakasuot din ako ng mga gamit sa football, ngunit lumaki ako mula doon). Ngayon ay naglalakad ako sa paligid ng Resistance base sa Pinewood Studios, kapit-bisig si Carrie Fisher, isang babae na ang imahe ay hinahalikan ko noon bago matulog, pinag-uusapan kung gaano ito kakaibang bumalik sa uniberso. Ipinagkibit-balikat niya ito, ngunit alam kong pinaglalaruan niya ito dahil siya ay matigas at cool at nakakatawa bilang fuck. Niyakap ko siya at walang alinlangang sinabi sa kanya na mahal ko siya. Hinawakan niya ang aking kamay, tungkol sa aking singsing sa kasal at tinulak ako ng isang kabastusan. Espesyal siya sa akin ngayon gaya noon. Malaki ang ngiti ko sa araw na iyon. Halos kasing dami ko sa mga sumunod na araw sa pag-uusap namin nila Star Wars -kaugnay na porn sa make-up trailer.

Ang pakikipagkita sa iba pang miyembro ng cast ay isang katulad na emosyonal na karanasan, ito man ay nanonood ng playback kasama si Harrison Ford (pagkitang si Han Solo na nakasuot ng kanyang Indiana Jones-style na salaming mas cool lang sa kanya), pakikipag-chat kay Anthony Daniels o Peter Mayhew (parehong kasiya-siya), o walanghiya. yakap-yakap si Mark Hamill na parang mga matandang magkaibigan. Sa ilang mga paraan, hindi bababa sa para sa akin, kami.

Nasa set ako bilang consultant, na kumikilos bilang sounding board para kay J.J., na gumagawa ng mga tweak sa napakagandang screenplay. Ang aking computer ay bukas sa Final Draft at, sa tuktok ng aking screen, ang heading ng eksena ay mababasa, “INT. S-REDACTED-R — DAY”. Narinig ko ang isang pamilyar na boses at lumingon ako upang makita si Mark na naglalakad papunta sa set, mukhang maganda at cool, na may balbas na pinagmumuni-muni ngunit ginagawa siyang gwapo at mala-Jedi. Nang barilin nila si Luke na inilagay ang kanyang robotic na kamay sa ulo ni R2, isang sandali na nasilayan sa trailer, umupo ako sa monitor kasama ang pamilya ni Mark at namangha sa malaking kahalagahan ng sandaling iyon. Bumalik sa palaruan ng Castle Hill Primary School, napagpasyahan namin kung sino sa aming break-time na laro Star Wars . Lumingon ako, hinawakan ang lupa at, “Bagsie be Luke!” Lagi kong ginagawa noon. Maraming magsasabing mas cool si Han, ngunit ako ay blond at nakatira sa isang lugar na parang malayo sa maliwanag na sentro ng uniberso. Tama lang ang pakiramdam; Nais kong maging isang bituin na piloto at ang lahat ng ito ay napakalayo mula sa kinaroroonan ko. Si Luke ang bayani ko, hanggang ngayon.

Noong 1981, nakatanggap ako ng gatefold double album ng marka ni John Williams sa Bumalik ang Apergo , na hanggang ngayon ay paborito kong marka ng pelikula. Uupo ako sa harap ng silid ng aking lola nang maraming oras na nakikinig dito at iniisip ang aking sarili sa sarili ko Star Wars pelikula bilang nakababatang kapatid ni Luke — isang walong taong gulang na batang lalaki, kasama sa likod ng kanyang nakatatandang kapatid na si Jedi. Noong panahong iyon, a Star Wars pelikula na may isang maliit na bata sa isang pangunahing papel ay tila ganap na makatwiran sa akin. Bata pa ako, ano ang alam ko?

Ngayon, nakaupo ako sa komportableng sofa sa scoring stage sa Sony Studios sa Culver City, California, nakikinig sa John Williams score Ang Lakas Gumising , ang kanyang walang katulad na musical cues ay buong pagmamahal na inilapat sa mga larawan sa screen. Parang Star Wars : ang mga bagong bagay ay parang nararapat; dinadala ng mga lumang bagay ang mga buhok sa likod ng aking leeg sa atensyon. Habang tumutugtog ang tema nina Han at Leia, hinarap ng producer na si Bryan Burk si Lawrence Kasdan para marinig niya ito. Ngumiti ako at kumaway sa lalaking nagsulat Bumalik ang Apergo , pati na rin ang pinakabagong yugto ng isang kuwento na naging malaking bahagi ng aking buhay sa halos 40 taon. Sa pamamagitan ng magandang panahon at masama, bilang isang tagahanga, isang mag-aaral, isang detractor at collaborator, Star Wars ay walang alinlangan ang pagtukoy sa pelikula sa aking buhay.

Anim na buwan na ang nakalipas, nag-log in ako sa eBay at nakita ko ang parehong gatefold na edisyon ng John Williams' Apergo score na pagmamay-ari ko noong bata pa ako at niregalo ko kay J.J. Abrams para sa kanyang kaarawan. Hindi lang bilang regalo sa kaarawan, kundi bilang pasasalamat sa literal na pagtupad ng mga pangarap ko noong bata pa ako. Makalipas ang ilang oras na naisip ko Star Wars ay isang alaala lamang, na nabaon sa isang avalanche ng pagkabigo at lumiliit na pagbabalik, natagpuan ko ang aking sarili na nag-aambag sa mismong kuwento na nagbigay inspirasyon sa akin nang labis bilang isang bata. Bilang isang artista, bilang isang manunulat, bilang isang muling isinilang na tagahanga. Napakaraming iba pang mga lupon ang maaari kong banggitin, ngunit may mga mas kawili-wiling bagay na basahin sa buwang ito Apergo tungkol sa partikular na milestone na ito sa kasaysayan ng sinehan, kaya iiwan ko ito dito.

Tatlumpu't pitong taon na ang nakalilipas, lumakad ako sa ABC Cinema Gloucester, nang hindi ko alam na ginagawa ko ang aking unang hakbang sa isang mas malaking mundo. Ang Force, parang kasama ko.

Ang artikulong ito ay orihinal na lumabas sa Apergo Magazine, isyu #319 (Enero 2016).

Bisitahin ang pagdiriwang ni Apergo ng Skywalker Saga para sa higit pang nilalaman ng Star Wars.