Portrait Of A Lady On Fire Review

“Pinipili niya ang memorya sa kanya. Kaya naman lumingon siya. Hindi niya pinipili ang magkasintahan, ngunit ang makata.' Si Marianne (Merlant) ay binibigyang kahulugan ang Greek myth na 'Orpheus And Eurydice', na binabasa ni Héloïse (Haenel) nang malakas kina Marianne at Sophie (Luàna Bajrami). Ang tatlong kabataang babae ay nakaupo sa candlelit na kusina ng bahay ng kastilyo na pag-aari ng ina ni Héloïse na si La Comtesse (Golino), at ang mga vibes ay napaka '18th-century girlie sleepover', kasama ang lahat ng late-night intimacy ng naturang setting.

Larawan Ng Isang Babaeng Nasusunog ay tungkol sa isang pribadong wika ng pag-ibig na nilikha ng dalawang babae at ang mga gawa ng sining, panitikan at musika na tumutulong dito upang mahanap ang buong pagpapahayag nito. Ang mga likhang sining na tumulong sa kanilang matalik na pagkakakilala sa isa't isa ay naging bahagi ng kanilang pribadong wika ng pag-ibig magpakailanman. Tulad sa Paul Thomas Anderson 's Phantom Thread , na puno ng mga lihim na mensahe, makikita lamang kapag alam mo na kung saan makikita ang mga ito, ang maluwalhati, maluwag at taos-pusong kwentong ito ay tungkol sa mga magkasintahan na naglalagay ng kanilang mga damdamin sa makamundong bagay, at ang sayaw ng pagnanasa na nauuna sa pagsilang ng pag-ibig.

Ito ang ika-apat na tampok ng French auteur na si Céline Sciamma bilang direktor, kasunod nito Mga Water Lilies , Tomboy at Pagkababae , bagama't mas marami ang kanyang writing credits at kasama ang animated na heartbreaker Ang Aking Buhay Bilang Isang Courgette . Ang kanyang paulit-ulit na pagkahumaling ay ang mga marginalized na tao, na kadalasang nahihilo, at ang kanilang mga panlipunang microcosms sa mga oras ng kapansin-pansing pagtuklas at paglaki. Ang mga kwento ay hinihimok ng mga naturalistikong kaganapan, ngunit pinalakas ng mga emosyong napakalaki upang hindi maipaliwanag nang buo. Larawan Ng Isang Babaeng Nasusunog ay parehong natural na pag-unlad sa gawain ni Sciamma at isang pormal na pag-alis ng eksistensyal na kahihinatnan, dahil ang kuwentong isinasalaysay nito ay naka-frame bilang isang alaala, na na-book ng dalawang eksena mula sa isang hinaharap na panahon. Dahil dito, nakikita ng madla ang kuwento bilang parehong real-time na kaganapan, at isang kayamanan mula sa nakaraan.

Si Marianne ay isang pintor na ginamit ni La Comtesse para lihim na gumawa ng pagkakahawig ng kanyang anak na babae. Kailangan ang lihim dahil tumanggi si Héloïse na maipinta ang kanyang larawan. Inutusan ni La Comtesse si Marianne na mag-pose bilang isang kasama sa paglalakad, at sa pamamagitan ng subterfuge na ito ay naging malapit siya upang makakuha ng mga visual na insight para sa portrait na ipapadala sa malapit nang asawa ni Héloïse, isang Milanese nobleman. Hindi matutuloy ang kasal kung wala ang portrait, at ito mismo ang dahilan kung bakit tumanggi si Héloïse na mag-pose para dito. Ayaw niyang mag-asawa.

Sa pamamagitan ni Marianne na-frame ni Sciamma ang kuwentong ito. Hindi namin nakikita si Héloïse hanggang sa lumipas ang 20 minuto. Ang unang bagay na ginawa niya ay tumakbo nang mabilis hangga't kaya niya patungo sa isang gilid ng bangin, kasama si Marianne sa sabik na pagtugis. 'Nangarap ako niyan sa loob ng maraming taon,' sabi niya, huminto sa gilid, pagkatapos ay umikot upang makita ang kanyang mukha sa unang pagkakataon. “Namamatay?” tanong ni Marianne, dahil may kapatid na babae si Héloïse na tumalon mula sa bangin hanggang sa kanyang kamatayan. 'Tumatakbo,' sabi ni Héloïse.

Mula sa unang sandali na ito, ang relasyon sa pagitan ng mga kababaihan ay matindi. Sa maraming lakas ni Sciamma, ang kanyang screenwriting ang naglalatag ng ritmo ng kuwentong ito. Hindi siya nagmamadaling dalhin ang pag-iibigan sa isang lugar ng mainit na deklarasyon at sekswal na paggalugad. Ang kanyang pokus ay sa pagbuo ng bawat karakter sa magkasunod, kaya ang kanilang koneksyon at pagtitiwala sa isa't isa ay nagbubukas sa pamamagitan ng maingat na pagdaragdag sa pamamagitan ng paggugol ng oras na magkasama sa paglalakad sa tabi ng dagat at pag-iinit patungo sa isa't isa sa loob ng kastilyo, tulad ng dalawang magnet.

Sa isang pangunahing eksena sa pagbubuklod, pinalabas ni Marianne ang isang bersyon ng keyboard ng Vivaldi's Apat na panahon . Masayahin si Héloïse, na hindi pa nakarinig ng musikang ganyan dati. Ito ang punto kung saan si Marianne ay naging, sa kanya, isang pagpapalawak ng kilalang mundo, isang mapagkukunan ng nakakatuwang kaalaman at pandamdam. Dati ay isang batang babae sa kumbento, siya ngayon ay isang prinsesa na nakakulong sa isang tore, miserable tungkol sa kanyang kapalaran ng kasal, ngunit palaging mapanghamon higit pa sa isang biktima ng pangyayari. Si Adèle Haenel ay may isang maapoy, tomboyish na stomp-walk na nagpapahina sa kanyang blonde na buhok, asul na mga mata, rosebud na bibig at parang babae na damit. Siya ay may isang hindi matitinag na sass na alam ni Sciamma kung paano i-frame, na hinahayaan ang mga katangiang ito na lumago nang mas matindi habang ang gitnang relasyon ay lumalalim sa intimacy.

Ito ay isang pelikula tungkol sa babaeng titig, na pinapagana ng mga babae sa likod ng camera at ng mga nasa harap nito. Si Héloïse at Marianne ay palaging nakatingin sa mata ng isa't isa, handang ibalik ang bawat paghahatid, umiinom sa lahat ng bagay, hindi nagsasawa sa kung ano ang nasa loob ng isa't isa. Claire Mathon, na nag-shoot din ng visually glassy ni Mati Diop Atlantiko , ay nagpapakita ng kanyang versatility sa pamamagitan ng pagbaling sa isang malutong at tumpak na naka-frame na larawan pagkatapos ng isa. Nagsimula ang kanyang mga larawan sa disenyo ng costume ni Dorothée Guiraud. Lumilitaw ang ilang mga kulay: ang bakal na asul ng dagat na tumutugma sa mga mata ni Héloïse; ang jade green na damit na isinusuot niya para sa kanyang portrait; ang madilim na hickory na matatagpuan din sa mabilis at kumikislap na mga mata ni Marianne.

Ang tagal ng panahon para matupad ang pagnanais nina Héloïse at Marianne — na natitiklop sa isang deft na pagbubunyag ng at pagkatapos ay nalutas ang pagkalito ni Marianne — ay nangangahulugan na may saklaw na isama ang isang elemento ng kuwento ng dalagang si Sophie. Ang La Comtesse ay umalis sa loob ng tatlong araw. Sa ticking timeline na ito nangyayari ang lahat ng kahalagahan. Katulad ng mga teenager na nag-e-enjoy sa libreng bahay, ginagawa nina Marianne, Héloïse at Sophie ang dapat nilang gawin sa mga araw na ito, bago magpatuloy ang mas mahigpit na buhay. Nagluluto sila para sa isa't isa, naglalaro ng mga baraha, at sumusubok ng lahat ng paraan ng mga remedyo upang matulungan si Sophie na ipalaglag ang isang hindi gustong pagbubuntis. Ang paraan ng paghawak ng storyline ng aborsyon ay nagpapatibay ng pakikipagkaibigan at pagkakaibigan. Ito ay hindi lamang isang kuwento ng mga kababaihan na nagnanais sa isa't isa, ito ay isang kuwento ng mga kababaihan na nagnanais na tulungan ang isa't isa upang makaligtas sa pagkababae. Ang ilang uri ng pagnanais ay humahantong sa isang kapareha na nangingibabaw o pinawi ang isa pa. Ang Sciamma ay nagpetisyon para sa isang pag-ibig na nag-iiwan sa iyo ng kasiglahan, sa halip na masira.

Nagpepetisyon din ang Sciamma para sa halaga ng pagpunta sa paraan ng makata. Ang pelikulang ito sa mismong pag-iral nito ay patunay ng sining na maaaring malikha kung ililigtas mo ang pagmamahalan mula sa kung ano ang nangyari, kahit na hindi na. Gumagamit lamang siya ng dalawang piraso ng musika, na ang bawat isa ay nagbubunsod sa katahimikan na may siklab ng damdamin na maihahambing sa pakiramdam ng pagsira sa sarili na may kasamang romantikong ecstasy.

Ang pelikulang ito ay tumutunog sa pilosopiya Terrence Malick 's Isang Nakatagong Buhay . Parehong sumasang-ayon na ang romantikong pag-ibig ay hindi tungkol sa pagkakaroon ng isa sa anumang halaga, ngunit tungkol sa paghahanap ng isang nakabahaging patula na ideyal at pagpapahintulot sa mga kaganapan na mangyari ayon sa gusto nila, ligtas sa kaalaman na ang hindi kailanman nasira ay umiiral pa rin sa buong nagniningas na anyo nito, na handang sumabog. sa apoy sa pakikipag-ugnay kay Orpheus at Eurydice o Vivaldi o bawat aklat na may pahina 28.