Sound Of Metal Review

Para sa isang pelikulang inatsara sa katahimikan, Tunog Ng Metal gumagawa ng helluva na ingay. Ang natapos na debut mula kay Darius Marder (na kasamang sumulat ng screenplay para sa Derek Cianfrance The Place Beyond The Pines ), bahagyang na-inspirasyon ng sarili niyang mga karanasan kasama ang kanyang lola na nagbingi-bingihan kasunod ng kurso ng mga antibiotic, ang mga kaalyado na humahawak ng mga dramatikong tanong gamit ang mapanlikhang paggawa ng pelikula (lalo na sa disenyo ng tunog), na pinangungunahan ng isa pang nakamamanghang Riz Ahmed pagganap. Ang resulta ay isang malakas ngunit sensitibong pag-explore ng tinatawag na kapansanan na humahamon sa mga pananaw at pagpapalagay tungkol sa pagkawala ng pandinig sa maalalahanin ngunit nakakapukaw na mga paraan.

Si Ahmed ay si Ruben, dating drug-addicted drummer ng metal duo Blackgammon kasama ang girlfriend manager na si Lou ( Olivia Cooke ) sa gitara/vocals. Nagbukas ang pelikula sa isang blistering performance — Tunog Ng Metal ang bagay na iyon ay bihirang gawin ng mga drama ng musika: tunay na naghahatid ng tumba-out — kaya ang pagpuputol at malakas ay halos nagbibigay ito sa iyo ng pandinig. Ang mga unang bahagi ng pelikulang nakakalibang na kawili-wili ay nakikita sina Ruben at Lou na lumilipat mula sa gig patungo sa gig sa isang RV, tinatalakay ang pagkakahawig ni Ruben kay Jeff Goldblum, hinahampas ang kanilang sariling merch hanggang bago ang soundcheck nang halos mawala ang pandinig ni Ruben. Kasunod ng pagbisita sa isang parmasya at karagdagang pagsusuri, sinabihan si Ruben na hindi na babalik ang kanyang pandinig — makakatulong ang mga mamahaling implant ng cochlear — at dapat niyang 'alisin ang lahat ng pagkakalantad sa malakas na ingay'. Matapos masira ni Ruben ang dikta na ito, nagpasya si Lou na tapusin ang paglilibot at humingi ng tulong kay Ruben. Sa pag-iisip na ito, inilagay ni Lou si Ruben na sumipa at sumisigaw sa isang backwood na komunidad para sa mga bingi, kung saan siya ay nasa ilalim ng tangkilik ng mabait na pinunong si Joe (Paul Raci, isang benign winning presence).

Bagama't minsan ay nakakaramdam ito ng pagkalasing, ang seksyon ng komunidad ay ang puso ng Tunog Ng Metal . Ang pilosopiya ng grupo na ang pagkabingi ay hindi isang kapansanan, hindi isang bagay na kailangang ayusin, ay nagsimulang tumagos sa unang pag-aatubili ni Ruben, at ang mga eksena sa kanyang pag-akay sa mga bata sa isang drumming session o animated na pagpirma sa isang maingay na communal lunch ay isang kasiyahan. Si Ruben's arc, isang lalaking nabubuhay para sa musika na bigla itong inalis sa kanya, ay may lahat ng potensyal na maging isang Disease Of The Week style na 'paglalakbay', ngunit ang pagganap ni Ahmed, na tumatakbo sa gamut mula sa dilat na hindi makapaniwala hanggang sa mabangis na galit sa isang banayad na pag-unawa tungkol sa kanyang suliranin, pinagbabatayan ito sa nuance, intensity at vulnerability.

Ngunit marahil ang MVP ng pelikula ay ang sound designer na si Nicolas Becker. Isang foley artist Grabidad at Pagdating , banayad ngunit epektibong pinupukaw ni Becker ang mga pagbabago sa pandinig ni Ruben, na lumilikha ng makulay, sari-sari — rock-critic cliché alert — sonic soundscape upang ilagay kami sa loob ng ulo ni Ruben nang literal at emosyonal; mula sa mahina, tila mga tunog sa ilalim ng tubig hanggang sa matataas na impit hanggang sa napakamot na kalidad ng pag-scrape, sinusuportahan ng sound-work ang ideolohiya ng pelikula ng pag-iingat laban sa pagkabingi bilang isang monolitikong pagdurusa.

Nag-iisa ito sa panahon ng huling kuha ng pelikula nang, nakatitig sa mga mata ni Ahmed at sinamahan ng huwarang sound-work ni Becker, Tunog Ng Metal lumalampas sa isang ganap na bagong antas ng paglipat.